F Tipisi II... Şiiri - Zafer Zengin Etnika

.

dört duvarı sayarım
gökyüzünü çizgilerden anlar
sulu sepken kar yağarken
sarılır kendime dağılırım
ben burada koşamazken
tek göz tek sevda adamım
ülkemin hafızasında
unutulmuş insanım

ahh kitaplarım
sizden bana ne kaldı
bir hatırlasam şu akşamı
böcekler konacak lambama
ışıkta yabancı burada
bir ben bakarım bana

bu yaka birleşmez anne
şiire kakmışlar ellerimi
yaşa derken bilmem kaç zulmü
unutmuşum kendimi
baktıkça aynalara
bir bir sildim kendimi
bu ihanet bana değil anne
güzel günlerine ülkemin

suya durmuşum bir öğlen
gelecek akşamı beklerim
yıldızlarım kalsın anne
toplarsam bir gün aklımı
zehir meyveleri dökülürken
acımış ellerimle saplarım kalemi
bu yağmur böyle bitmeli

şimdi annem kırılırsam bir gün
dönmezsem geri koklaşmaya
ziyan olmuş aklımla
şiire bulanmış hüznümün
su isteyen çocuk ağzıyla
selam söyle yoldaşlarıma
tepeden tırnağa ak kuytularımla
şiir doldursunlar koynuma

yetimliği geçti de bilsinler
seçilmez zamanın bir yerinde
birkaç dize düşürsünler sayfama
aklım yitti annem
aklım yitti f tipi kıyımda
bir şey kalmıyor insandan geri
linçten öte bir şey
bu ölüm kimseye değmemeli

bir gün çıkarsam dışarı annem
benden kalan ne varsa
serpin ülkemin çocuk parklarına
ölüm bile daha güzeldir
dokunabilirim soğukluğuna

...