Eziyet Şiiri - Şerife Çoban

Öğlen vakti tavşanlar,
Güzel oyun kurmuşlar.
El ele tutuşarak,
Oynamışlar durmuşlar.

Afacan kirpi Kırpık,
Tavşanlara yaklaşmış.
Niyeti saklanarak,
Onlara ok atmakmış.

Her zaman böyle yapar,
Oklarını atarmış.
Zavallı hayvanların,
Canlarını yakarmış.

Kirpi hiç akıllanmaz,
Hiç de rahat duramaz.
Oklarını atarak,
Sevinir bu yaramaz.

Oklarını zavallı,
Hayvancıklara atmış;
“Kaçmayın sakın “diye,
Avaz avaz bağırmış.

Ok birden fırlayınca,
Tavşancığı acıtmış.
Kirpi gururlanarak;
Gülmüş hiç aldırmamış.

Her gün böyle eziyet,
Ederken bu haylazın;
Bir gün bir tane oku,
Kalmamış yaramazın.

Okları bitince kirpi,
Ortada çıplak kalmış.
“Ne yapacağım” diye,
Şaşırıp bakakalmış.

Ormandaki karınca,
Onu tanıyamamış.
Çırılçıplak kalınca;
Başka bir hayvan sanmış.

Ormandaki hayvanlar,
Tanıyınca kirpiyi,
Acımışlar haline,
Ne yapsalar nafile.

Bundan sonra okunu,
Kimseye atamamış.
Üstelik bir de böyle,
Savunmasız, tek kalmış.

Kirpi hatalarını,
Anlamış, pişman olmuş.
Büyütene kadar yeni oklarını,
Ortalıktan kaybolmuş.

Son pişmanlık fayda etmez,
Bunu böyle bilmeli.
Gücümüze güvenip,
Kimseyi üzmemeli.