Ezinç Kalbim Şiiri - Barış Karagöz

EZİNÇ KALBİM

Yirmisindeyim ömrümün
Ve iki kez yüzüldü
Diri diri kalbimin derisi
Narkozsuz vurdular neşteri
Beni acıtan neşter değildi
Beni kanatan riyakarlıktı
İki kez öldürdüler beni
Direndim ölüme
Direndim yıkımlara
Ama öldürdüler beni
Bazen yok yere deştiler yüreğimi
Bazen bir hiç uğruna
Kimisi sevgimin divaneliğinden ürktü
Kimisi vurdu silleyi gitti
İki kez paslandı kalbim
İki kez hançerlendi
İki katili var ayılıp bayılan bünyemin
Ve iki cenaze kaldırdım bu yaşıma kadar
İnsan hiç kendi cenazesini defneder mi
Ben ettim işte
17 imde vuruldu ilk pranga
Toydum o zaman
Menfaatsiz sevmiştim
Ama karşımdaki çıkarcıydı kendimce
Çekip gitti
19umda çekildi ikinci tabanca solumun içerine
Yıkıldım yığıldım yere onurla
Başım dik alnım açıktı
Ve ilk gözyaşımı döktüm
İlk cenazemde kendime
Bir insan hiç kendi cenazesinde ağlar mı
Ben ağladım
Solumda iki büyük naaş kaldırdım
Kimse yoktu o ezinç günlerimde yanımda
Koca tabutu tek başıma sırtladım
Ağırda değildi cenazem
Kimse gelmedi defnime
Şimdi yirmisindeyim ölümlerle geçen hayatımın
Ve yine seviyorum
Son cenazemi verecek kadar da çok seviyorum
Varsın ölüm senden gelsin
Unutma sende öldürürsen
Daha dirilemem
Yoruldum mezarımı kazmaktan
Ne olur hayatımda ebedi kal
Beraber ölelim
Ve bırak da o zaman
Mezarımı başkaları kazsın
Çünkü seninle gerçekten öleceğim BARIŞ KARAGÖZ(27.12.2006)