Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
ASLINDA ÇOK ANLAMLI DİZELER.... POETİK BİR YAKLAŞIMDAN UZAK GİBİ DURSADA,
NETİCEDE (Çokça ) UMUT VAAD EDEN BİR ÇALIŞMA.VE FARKINA VARILMADAN KARAMSAR GİBİ DURAN DUYGULARIN / DUYGULARDAN ASLINDA FARKINDALIĞININ İZLENİMİNİ VERİYOR BİR BAKIMA;
Kİ YENİ BİR GÜNE, YENİ BİR UMUTLA YAŞANMIŞLIKTAN ARTA KALAN, YAŞANABİLİRLİĞE DAİR,
HER NE VARSA...:))
BELKİDE BU YÜZDENDİR KISA OLUŞU ŞİİRİN, ÇALIŞMANIN, ESERİN, HER NEYSE...
BEN ÇOK BEĞENDİM ŞAHSEN.
VE BU TARZ ŞİİRLERİ GÜNÜN ÖZEL PAYLAŞIMINDA HER ZAMAN GÖRMEK İSTERİM....
(uzun laf kalabalıkları kafamı yormaktansa...:)
SEVGİ VE SAYGILARIMLA
Tesadüfen tiklattim. Siir kisa ama cok hos ve anlamli bir siir.Tebrikler
Siirinize yazilan bir yorum dikkatimi cekti. Bu gün yaslilar günüymüs. Yunus Karacöp`ün gönlünde bu gün yaslilarla ilgili bir siir görmek yatiyormus. Benimde böyle bir siirim vardi ekledim affiniza siginarak.
Yaslilarevi
Sen tanimadigim güzel yasli
Gözleri yasli
Yerlere düsmüssün
Tutmayan dizlerine inat
Adim atmaga calisirken
Birden bir ses duydum
Kardes....! ! Kardes....! !
Biri yere düstü kapi kapali,
Yardima ihtiyaci var
Anahtarin var mi kapiyi acacak?
Kosarak gelmistik nefes nefese
Kapiyi acinca seni bulmustuk
Agriyor diyordun, sol yanini göstererek
Ücümüz kaldirip yataga koymustuk
Diger ikisi gitmis bir ben kalmistim
Icin icin agliyordun
Kaderine agliyordun
Kimsem yok diyordun
Cok kere yerlere düstüm
Saatlerce bekledim.....
Kalkamadim;
Dizlerim tutmuyor
Agliyordu icin icin
Oksadim yanaklarini
Aglama ben gelir bakarim sana
Ögleden önce yine ugramistim
Önce konustuklarimi anlamamisti
Sonra nasil oldugunu ögrenmege geldim deyince,
Yine agladi...
Bu sefer biri kendisini
Düsündügü icin
Elleriyle yanaklarimi oksadi
Tanimadigi birinden yardim gördügüne,
Inanamiyordu
Bir digeri me me diyor
Dikkatimi cekmege calisiyordu
Önüne önlügü baglamami istiyordu
Ben baska birine yemek yediriyordum
Hemen yemegi birakip kostugumu görünce
Sarilip öptü ellerime
Utanip geri cekilmistim
O ise gururla öpüyordu
O zaman anladim ki;
Sevginin memleketi yok
Sevgi özgürdür
Bütün insanlari seviyor,
Onlar üzülünce, bende üzülüyorum
Birlikte hissediyorum
Sevgiyide, aciyida
(Bad Hersfeld 17.9.2000)
Zeynep Sekerci
Tabiki şiirin uzunu kısası
olmaz..Ne şaire nede şiire
diyecek hiç bir sözüm yok..
Oysa gönül isterdiki bu gün yaşlılar günüydü
bu panoda yaşlılarla ilgili bir şiir olsun..
Değerli seçicilerimiz herhalde bunca şiir
arasından bir şiir bulupta buraya koyamadılar
veya yaşlıları anmayı anamadılar..
Okuyuculara saygılarımla.....yunus karaçöp
tamamen katılıyorum sayın Topoğlu'na...
şiirin uzunu,kısası olmaz ama,kısa şiir denilince bazı özellikler taşımalıdır diye düşünürüm...upuzun bir romanın üç-beş cümlelik özeti gibi!..en azından akılda kalacak bir finişi alıp gitmeli okuyucu...akıl vermek değil asla amacım..sadece,düşüncemi beyan etmekti;hepdi bu!..
kutluyorum,saygılarımla...
Şiir değil bu! Retorik bir söz.
Hadi hayırlısı.
Günün şiirinde uzun ve kısa tartışması hayırlı olsun.
Şiirselliği özelllikle kısılmıs aforizmal,
Söylenme.
Olamaz mı.? Olur. VE hakkında konuşulur.
Bu şiir ile ilgili 16 tane yorum bulunmakta