Ezilen Yürekler Şiiri - Esel Arslan

Bir bahtı karalar kervanın da,
Çıkmışsın düzenin, düzensiz yollarına,
Ezilir gider bedenleriniz,
Yaşanmamışlığın kahrın da.

Sevmeyi bilirsin yaşayamazsın,
Asla yaşatmazlar,
Bir merhabayı özlersin,
Onu da parayla satarlar,

Acımasızlığın pençeleri saplanır emeğine,
Karşılığı başka baharlardadır,
Sonbahara razısındır,
Kara kışlar verirler ellerine.

Acılar kara kefen gibi sarmalamış ruhu,
Bekler durursun bir umut ışığı,
Kader diye uzatırlar boş kaşığı,
Aç karnına içer durursun bardak bardak suyu.

Vermezler aramazsan emeğinin hakkını,
Neylesen bitmez kahırlı uzun yürüyüşün,
Sessiz bir çığlık oturmasın hançerende,
Yoksa bitmez bu sefil ayak sürüyüşün.

Açılsın ağzın, bağırmaya yetmiyor mu nefesin,
Sen ey yılların zulmüne, kahırına dayanmış emek,
Dar gelmeli artık kapatıldığın kafeslerin,
Unutma kader değil sana ezilmek.

Sömürüldüğünü ne zaman anlayacaksın,
Anlatmadı mı bunları sana çağdaş bilim,
Yasaklarla, baskılarla yaşayamazsın,
Söyle be insan kardeşim,
Sen ne zaman uyanacaksın.

2006-Ankara