Ezilen Ümitler Şiiri - Necati Ülker

Bir hançerdi sanki söylenen her söz,
Bilmem nedendir bu sitem,
Kader bu…
Değişmesi güç,
Hançerin bıraktığı derin yaralar,
Oyuk oyuk oldu,
Açıldı bir çift göz,
Akıp giderken ümitler,
Uzaklara, çok uzaklara,
Peşi sıra yeraltı petrolleri misali,
Akıyordu damarlarda kan,
Bilmem damar kalmış mıydı vücutta,
Yoksa erimiş miydi her biri,
Gözlere bakarak söylenenler,
Hiç anlam taşımıyordu meğer,
İtham eden sözler haykırdıkça,
Sıcağın karşısında kar durmaz ya,
Karlar gibi akıyordu vücut hatları,
Gözlerden o an kan gelmiş yaş yerine,
Kim düşünür…
Ben demir yolu muyum…?
Bütün hızıyla ekspresi geçiriyorsun.
Bende can taşıyorum,
Yeter bu kadar sitem,
Ekspres değil…
Vagona razıyım.