Ezik ve Doğru İnsan

Ölmekten değil
Yaşayamamaktan

Sevmemekten değil
Afedememekten korkuyorum

Baba
Kaktüsleriyle saldıran insanlar için;
bana güllerimin dikenlerini çıkardım
ellerimle canları yanmasın diye;
Tek tek dikenlerini çıkardım

Oysa onlar bunu zayıflık sandılar;
Zayıfların sesleri yüksek çıkar !
Oysa cesurlar gerektiğinde;
Susabilenlerdir !

Düşmanımı yenmek istiyorsam
Onla aynı seveyiye inerim
Ve yendiğim düşmanım
Bir daha ki sefer kendim olarak;
Belirir !

Çünkü insan;
kin beslediği insanları düşünerek;
Zamanla onlar gibi olur

Peki o halde bunun neresi zafer ?
Cihanı fethetsemde
Yüreğime her an sancı veren;
bir truva atıyla yaşayacaksam ?

Bu mudur zafer ?

Düşmanımı utandırmak istersem;
Onu bağışlar ve iyilik dilerim
çünkü böylece o bana zarar veremez
ve yaptığından utanır.

Ve aynı zehiri içime akıtmamış olurum

İnsanı düşmanı değil;
Kini öldürür;
Eziği hayat değil;
Nefreti tüketir

Doğrudan dünya nefret eder
Çünkü insanlar ünden çok;
Esenliği kıskanır;
Doğru insanın hazinesi

Gece başını koyduğunda;
Uyuduğu yastığıdır

Eziklik ve doğruluğu ayıran;
Kesin çizgiler vardır;
Ezikler güç elde edene kadar bekler
Ve ellerine güç geçtiğinde;
Düşmanlarından beter olurlar

Doğrular ise güçlü oldukları halde;
affedebilip kendilerini yaralamış;
İnsanlara yardım edebilirler

Ezikler herkestir;
Doğrular ise farklı davranmaya;
cesaret edip;
Bize sıradanlığımızı gösterir