sevmedim bozulmayı,
insanî tortularımı dikenler sarmış,
öyle istiyorum ki ben olarak kalmayı,
mezalimin kulakları boynuzu geçmiş…
galiba, ondan derin yaram,
bu yüzden, kendi kafamın içinde
sıkışıp kaldı dünyam…
gözlerime dikmiş bayrağını fetih,
faşist güçler,
katı şekillerine tutuklamış beni,
çocuk akıllarımı zaptetmiş devriyeler,
benim küçük gücümse,
anca kendime işler…
dişlerim kendi yaralarımı, acımasızca,
belki de ondandır böyle mahsun duruşum,
kendi kızgın yağlarımda yanarak, kavruluşum…
kendi mahkûmlarımla dolu ceza evlerim,
erk’imin kanatlarına sığınıp ellerimle,
hayatımı cellatlarıma sunmuşum,
belli ki kendi tutuklamalarımdandır,
gruplar halinde eriyip yokoluşum…
26.03.2010
Kayıt Tarihi : 26.3.2010 23:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!