Ezgi Şiiri - Sevgi Gül İlkan

'' Bazı anneler büyük acılar yaşar.''
Kalbinin büyüklüğü kadar. Dünya nasıl da küçükmüş
Bunu bebeğim taşınınca anladım.
Ve kalbim
Kaç dünya etti ardından
Bunu anlatamam.
Kayboldum
Bir zerreyim
Bulamıyorum kendimi.
Beni kucağına al!
Beni kucağına al bebeğim
Yerimi bileyim.
Sahi ben
Kalbimin neresindeyim?
Şu kıvrıldığım yer
Dört duvar arası.
Ne taşım var
Ne adım yazıyor.
Sahi ben
Öldüm de defnedilmedim mi?
Bu toprağın üstü
Kurumuş bir yaprak örtüsü.
Nerede bu yaşanmışlık?
Her şey dökülmeye mahkumsa?
Kaç yalan atlı geçti gitti
Parmaklarımın üstünden...
Saymaya kaldıkça
Parmaklarımdan can damlıyor.
Kan kırmızı selamlar gönderiyorum.
Beni vurun şakağımdan.
Parmaklarımı kırıp atamıyorum.
Atlar habire şahlanıyor
Dört nala.
İçimi eze eze.
Saymaya mecburum.
Az önce
Bin birinci acı geçti şuramdan.
İdrak etmek
Çok acı çekmekmiş.
Çok dünya ettim ardından Çok dünya.
Oysaki ben küçüğüm hâlâ.
Ben de bir ana kuzusuyum.
Dayanmıyor canım.
Bu nasıl bir miras anne?
Canını kaybedince
Çok ölmekmiş yaşamak.
Nasıl da iç çekmiştin
Kardeşlerin orada yatıyor derken.
Şimdi ben de orada yatıyorum anne!..