Ezeli Sevda Şiiri - İsmet Bozkurt

Dağlar arasında unutulmuş köylerin
Şiddetli rüzgârlarla pencerelerine kepenk çekilmiş
Sıvası dökülmüş çatısız evlerin
Özleminle sevinçlere küsmüş bahçeler
Gelişinle gökkuşağınıaçtı gökler…

Sevdanın hükmüne esir olduğum
Hayret ile bakarken heybetinden küçüldüğüm…
Dört mevsim yollarında güz yaprakları gibi savrulduğum
Volkan volkan patlarken yanar dağlar
Çoğaldın içimde asırlardır

Yüreğimle savaştım senin için
Farkına varmadım “adam sende” lerin
Yanında adım adım giderken,
Gölgen benden kaçar olmuş.
Dudağımda söz, gözde bakışım coştukça
Ne kalem anlamış beni, ne kağıt
Cümleler yüreğimde yorulmuş

Asırlardır hayallerimde büyüttüğüm
Ne güzelliğindir esir alan beni
Ne sözlerindir gönül telimi titreten
Ezelden aşinayım gözlerine
Ezelden sürgün …
Her iç çekişinde göklerine kanat çırpmışım
Her incinişin gözyaşında boğuluşum,
Her ah’ın adım adım yıkılışım …

Yaralandığım her savaşta
Ayak uçlarına mevziler kazdım
Nişan aldığın hedefe kalkandı göğsüm
Gözlerinin namlusunda
Öldürdükçe dirildim
Dirildikçe öldüm…

Çadır kur yürek dağlarına sevdanın bayrağı dalgalansın
Bu toprakların bu göklerin bu yolların beklediği sensin
Gitme uzaklara ,gitme …gurbetim de sılam da sensin
Korkarım yüreğim kanar, kısılır yürek sesim

Bakışlarıma sığmayan sevgili
And olsun ki, suskunluğunu bozmaya
Çöllerinde yanmaya hicret edeceğim.
Derin kuyulara dalıp
Yüreğine ab-ı hayatı getireceğim

Artık beni anla, beni böyle anla..
Yakıştır seni bana,
Yakıştır beni sana…