Yalnız ateş ve su vardı
Zamanın başlangıcında
Binlerce yıl sonra toprak
Var oluşun çağrısına uyarak
İlkin kendini yarattı
Sonra yaşamı
En son bereketi
Ve direndi
Buzul gecelerin karanlıklarına
Havaya, suya
Dağlardan inen ateş ırmaklarına
Direndi toprak
Bir gün insan çıkıp geldi bir yerlerden
Kaslı gövdesini dimdik taşıyarak
Çatlak tabanlarıyla bastı toprağa
Akıl, onur ve sevgiyle damıtılmıştı
Dik duracak, dik yaşayacaktı
Ve karanlığa ışık taşıyacaktı
Toprak, son gelene hiç direnmedi
Sudan, ekmekten ve tuzdan yana
Bütün nimetlerini
Serdi insan oğlunun ayaklarına
Ve sonsuzluğun eşiğinde
Sardı sarmaladı
Bastı bağrına.
(1 Ocak 2015 - Bostanlı)
Sami YalçınKayıt Tarihi : 3.9.2015 23:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!