Ezdirmem Asla Şiiri - Semiha Çelikkol

Saklı bahçemin solgun gülleri gibi yorgun yüreğim
her bir yağmur damlası gibi ağlıyor benliğim
denizin dalgaları gibi hırçınlaşmak istesemde
bir okadar da ketum gözlerim
rüzgarlara teslim olmuş kuru bir yaprak gibi savrulan
geçmişimin izlerini taşısamda
bulutların üzerinde dans ediyor geleceğim
susuyorum dudaklarımı mıhlamışçasına susuyorum
konuşmanın yasak olduğu günlerimin
sorgusunu yaşıyorken içimden avazım çıktığı kadar bağırıyorum oysa
duyanım yok,anlayanım yok,gören hiç yok
salıvermişliğin yorgunluğu kapanmaz yara gibi yüreğimde
çoşarken
susuyorum inadına içimdeki masum çocuk
o hiç bir zaman ölmedi onu yaşatmanın inadı
tutuyor beni ayakta
kimsenin yıkmaya gücünün yetemediği
çaresiz kaldığı zamanlarda gülüyorum çoşkuyla
dağların zirvesinde gibi hayallerim
yalanların ulaşamayacağı
kirletemeyeceği kadar zirvede
sevgisizliği sevgimle öldürdüm ben
diz çöken kokuşmuşluğun önünde dimdik ayakta
içimdeki masumluğa dokunamazsınız
ezdirmem kimsenin ayaklarının altında.....