Ezberledim Şiiri - Deniz Günçal

O kadar kanıyorum ki,ezberledim bütün yalnızlıkları
Benden uzak olduğunu kırmızı bir gülün
Ve bir kadının kırmızı dudaklarının benden uzak
Ezberledim
Haydi! gidelim desem,bir yalnızlık gelir yalnız
Ezberledim
Ne kadar unutmuşum savaşmayı,o yüzden yenik her tarafım
Hep dört duvar kalmışım
Dördünü de ezberledim
Gözlerimin kuşları hep pencere arkası
Bütün yalanlara bir çocuk gibi kanmışım
Ezberledim o yüzden bütün anneleri

O kadar kanıyorum ki,ezberledim bütün geceleri
Gündüzleri geç,daha bir sokuluyorum gecelere
Tenhalığına,karanlığına hep
Kimse görmesin yüzümün dağılmış yerlerini
Şimdi gösterebilirim:gözüm kapalı,tek tek yerini yıldızların
Ve Ay'ın her halini gösterebilirim
Ama aşkın yerini hiç
Bilmiyorum bu şehrin sevişilen yerlerini
Ömrüm yaralarıma pansuman hep

O kadar kanıyorum ki,ezberledim bütün ölmeleri
Yutkunurken her hücremle yaşamaya
İşkencecisi gidişlerim,bütün gelişlerimin
O yüzden böyle kalıyorum:içinde tabutumun
Özensiz çakıyorum çivilerini
Vuruyorum ara sıra tahtalarına

Bütün hallerini biliyorum ölümün
Umudun bütün suni teneffüslerini