Ezansız Semt Çocukları Şiiri - Nergiz Ga ...

Bizler! Defalarca yıldırılmış, unutulmuş çocuklar! Bizler! Haykırışları, gürültüler içinde duyulmayan çocuklar! Bizler! Her adımda hüsrana uğratılıp, yalnız bırakılan, engellenen çocuklar değil miyiz?
Evet, anne! Büyüdü ellerim, ayaklarım, her şeyim… Ama ben büyüyemedim. Ruhumu büyütmedim anne! Engellediler, gem vurdular. Beni benden alıkoydular anne!
Babam yapamadım! Senin gibi kimsenin, hatta hiç kimsenin kahramanı olamadım… Yapamadım baba! Sevemedim kendimi, bensiz veya benli dünyayı! Engellediler, kelepçe vurdular, kurtulamadım baba!
Öğretmenim, elimden tuttun cümleler yarattın ama kaderimi yazmayı öğretmedin! Korkuyorum mürekkebe batırmaya kaderimi! Yapamadım, öğrenemedim hayatı, sınıfta kaldım öğretmenim… ya siz hala pişman mısınız, bir zamanlar ‘’A’’ dediğinize? !
Kardeşim yoktur sana kelimem, hükümlü değildin benden!
Ve ben, ben olmaktan çıkmışım artık! Her adımda, herkeste yıpranmışım artık…
Şimdi söyleyin kimdir suçlu, ben mi yoksa bu dinden soyunmuş medeniyetler mi?