Ezan Çiçeği Şiiri - Ali Türkmen

Bir ezan çiçeğidir yüzün yeryüzünde
Her baktığımda usul usul açan
Yüzün bir gül bahçesidir gözlerimde
Her köşesinden başka bir güzellik taşan
Hırçın dalgaların dinlendiği yerler gibi
Dikenler içinde açan bir kaktüs çiçeği gibi
Ressamların bile ellerini bağlar yüzün
Görsem bir türlü, görmesem bin türlü öldüren yüzün
Korkarım şairlerin kaleminde açmayacak bu çiçek
Her satırda soluk, boynu bükük kalacaktır.
Korkarım utanınca renk veren yüzüne
Bir Halfeti karanlığı çökecektir.
Şimdi varsın kırılsın bütün kalemler
Senin tarifin ancak aynalarda dillenir…

Hangi aynaya düşse aksin çatlatırsın kırarsın
Şimdi aynalardan nâif gönül düşünsün
Aynalardan bile kıskanır oldum şimdi seni
Çatlayıp kırılmayışımı yokluğuna ver
Eğer illede inanmazsam kavlime
Pare pare kalbimi yine kır geçir
Kır geçir kırmadan seni
Kırda öyle ver …

Şimdi yalnız aynalara bağışladığın aksini
Bir hayal gibi uzaktan seyrederim
Tiksinirim cemaline el gibi bakmaktan
Çıldırırım dellenirim
Mavzerler patlar yüreğimde
İntiharlar gelir geçer aklımdan
Aklımdan her bir şey gelir geçerde
Bir sen geçmezsin …

Gelip geçtiğin her yer tanır seni
Geçmediğin yerler gelişini bekler
Ayaklarının altında ipekten bir halıdır yeryüzü
Ayak bastığın her yer artık seni düşler
Keşke kanatlarım olaydı da sereydim
Telaşı bir serçeyi andıran ayaklarına
Ya da toprak olup serileydim ayaklarına
Giderken karanlıklar çöken adımlarında
Gelirken bir bahar aydınlığı gülümserdi
Sesini duymadan yüzünü görmeden daha
Uzaklardan adımların gelişini müjdelerdi
Geçtiğin yerleri mühürler ayakların
Sensiz geçemem sokaklarından
Yol olayım şimdi geçtiğin yerlere
Yüreğime basa basa geç üzerimden…

Kaşlarını gördüğüm günden beridir
Dolunay görmedi gökyüzüm
Kaşlarını görmediğim gün yetimdim, öksüzdüm
Kaşların bir gökkubbe gibi dururdu
Gözlerinin üstünde
Hilal yüzüne inerdi.Ay hilale dönünce
Ne zaman kararsa bakışların
Bir tufan sessizliği çökerdi.
Beni kurtarmak için o an
Bir Nuh daha inerdi.
Kaşların çatıldığı zaman
Yüzünde idam sehpaları kurulurdu
Darağaçları bile çekinirdi
Yağlı urgan gibi attığın bakışlarından..
Mezarımdan çıkarıp assan da beni.
Gönül dönmez artık kaşlarının mihrabından.

Gökyüzümün sultanıydı gözlerin
Aşka davet eden fısıltısıyla
Nerde görsem tanırdım
Alamut’tan kalan son sesler gibi
Bakışlarından ruhuma sızan afyon
Zincirler takardı delişmen ruhuma
Zincirlerin incitmezdi benide
Gözlerini görmesem incinirdim
Şimdi sen nerdesin, ben nerdeyim, gözlerin nerde
İncinip kırılmışlığımı var sen düşün
Kurban mı ister gözlerin dönüp bakmaya
Kurbansa kurban olayım incitme beni
Unuturdum yine de bütün incinmişliğimi
Çıkıp gelseydin, uzatsaydın ellerini…

Ellerin binlerce vuslat borçludur
Bin yıllık gurbettir sanki ellerin
Ellerini uzatsan şimdi
Her sözün bir emir olur
İster kırk katır, ister kırk satır
İkisi de ödüldür katımda
İşte kalem, işte kağıt, işte ellerin.
İster derdime derman yazsın, hüküm ellerinde
İster katlime ferman yazsın, hakim ellerin…

Düşününce aklımı alacak kadar
Konuşunca cümleleri boğacak kadar
Aşkı imrendirecek kadar aşıktım sana
Ne zaman konuşmaya başlasa dillerin
Kevser’de yıkanmış cümlelerinle
Dudaklarından cennetler dökülürdü
Kahinlerin efsunlu cümleleri gibi
Bir duyan, bir ömür peşinden yürürdü senin
Sen susunca intihar ederdi sesler
Sana en çok o zaman susardım
Bir yudum seslensen artık arâfta kalmışım
Sessizliğin cehennem azabıdır, ne olur konuş…

Başka ne isterdim ki?
Adını söylediğimde, adımı söyleseydin.
Adımı söylediğinde, seni duyabilseydim
Göklerden gelen bir haber gibiydi sesin
Cennetten kalma bir nidâ gibi
Ne zaman duysam ürperirdim
Duymasam haddini aşardı özlemim
Duymasam çıldırırdım, tükenirdim.
Şimdi dört biryandan bağırsam sana
Dönüp bakmayacak kadar uzaktasın
Keşke kötü günler için sesini saklasaydım
Şimdi yağmuru bekleyen kurak topraklar gibi
Yollara tutarım kulağımı
Duysam da ölsem dedirtir sessizliğin
Ne sesin duyulur ne ölüm gelir
Kapanır üzerime demir kapıların
Kapanır hayırların, kapanır gururların
Ve nihayetinde kapanır acıların…