Ezan Şiiri - İlyas Memiş

Bir sada, gök kubbede gönülleri coşturan…
Bir sada, sonsuzluğa ilahi mührü vuran…
O bir biat, beş vakit halktan Hakk’a yükselen;
O bir müjde, kalplere gayp âleminden gelen.
Karanlık bulutları dağıtan kutlu rüzgâr,
Odur masmavi gökte açan rengârenk bahar.

Odur uçsuz fezada, arşta yankılanan ses;
Odur ufku kuşatan, hayat bahşeden nefes.

Tevhidi ilan eder, kurtuluşa daveti…
Kaldırır sinelere çöken pusu, gafleti.
Yeryüzünde selamet, gökte rahmet bu sada...
İşitecek her hayat bu nidayı dünyada.
Güneş ışık saçtıkça, göğün nabzı vurdukça;
Ezanlar yükselecek yer kararda durdukça.

Tabiat nasıl suya, insan nefese muhtaç…
Canlı cansız her varlık, her şey bu sese muhtaç…

Mayıs 2006