Ezan... Şiiri - Yusuf Çopur

Bir ezan okunuyor.
Vakti kestiremiyorum.
Derinden geliyor sesler,
Kulaklarım uğulduyor.
Bu kutlu sesi duymayalı çok zaman olmuş.
Alem susmuş dinliyor...
Hiç bitmesin, hiç susmasın istiyorum.
Ama ne çare, birden kesiliyor sesler.
Bombalar yağıyor üzerimize.
Düştüğü yerden feryat sesleri geliyor.
Anaların çığlıkları duyuluyor.
Her yer zifiri karanlık...
Bombalar aydınlatıyor,
Kan ve barut kokan sokakları.
Ezanlar duyulmuyor artık,
Yalnızca çığlıklar ve bombaların vızıltıları.
Bir çocuk ağlamasını duyuyorum,
Masum bir çocuk, annesinin kanlı örtüsüne sarılmış,
Feryadı yürekleri dağlıyor.
Kimse duramaz bu masum feryadın karşısında,
Kimse kaldıramaz bu ahı...
Bir başka evden,
Bu sefer kutlu bir ananın feryadı
Bu sefer kimse tutamıyor gözyaşlarını.
Herkes lanet okurken,
Susun diyor Anne.
Susun...
Birden kulak kesiliyor, canlı ve cansız.
Herkes amin diyor,
Bu kutlu kadının duasına...
Allahım senden gayri kimsemiz yok.
Ne olur yardım et,
Biz günahkar kullarına...
Ne olur kaldır,
Bu kara bulutları üzerimizden,
Sen zalimlerden koru bizi Ya Rab...
Bizi kavuştur şehitlerimize...
Devam ediyor ana.
Ağlıyor tüm Dünya...
Biliyor lanet okudukça,
Kuduran köpekler, daha azıyor.
Ama unutmuyor,
Kutlu kadın Yaradanı.
Biliyor adı gibi
Zalimlerin devamlı gülmeyeceğini...
Hep bekliyorlar sancağı;
Kutlu sancak kurtaracak diyorlar...
Ve susuyor tüm alem
Artık ne çocuklar kalıyor geriye,
Ne Analar...
Zalim acımıyor.
Ama gülemiyor da,
Hep vicdan azabı,
Hep kahır...
Kurtulamıyor vicdanından
Ve dinliyor vicdanını,
Alıyor zalim canını...
Hem de az önce yavrucakları analarından kopardığı elleriyle,
Alıyor kendi canını...
Başka işe yaramıyor zaten,
Zalimin elleri.
Can alıyor hep,
İNSANLIĞIN CANINI...