Ez de pir hezdikim.. Şiiri - Duygu Gürbüzer

Dalga dalga özlemin yayılıyor kanıma
Benı ben yapan ıyı guzel ne varsa alıp goturuyor
Bir tufan kopar,bir fırtına alabora eder ya
İşte öyle savruluyorum bılınmez dıyarlara
Nerdeyım kımım neyım bılmıyorum
Sadece ozluyorum…seni her nefeste özlüyorum
Özlemin bir türkü misali dolanıyor dilime
Dağ ülkesindeki dertli insanların yanık stranları misali
Hem yanıyorum,hem de yakıyorum ıcımdekı her şeyi
Hayat hep böyle mi olur?
Güzel başlayan her günün gecesi yalnızlıkla mı son bulur?
Seven bekler sevilen hiçbir zaman gelmez mi?
İklimler değiştikçe yaşayan,sadece güçlü ağaçlar mıdır?
Karanlıkların sonu aydınlıkla biter mi her zaman?
Bir gün yüreğinde bana ait bir sevda hayat bulur mu?
Umut,inanç,hayal…
Hüzün,hüzün,hüzün…
Aynalarda,duvarlarda,kalemimde kagıdımda sadece yüzün…
Özlüyorum seni,yanımdayken bile özlüyorum…
Kapımı çalacağın,yüreğimi çalacağın günü bekliyorum ey yar..
Gülyüzünden sevgi dolu bir bakış,
Ellerinden sevgi dolu bir tutuş,
Yüreğinden doğup deli bir ırmak gibi akan bir sevgi bekliyorum..
Bekliyorum yar, umutlarımın yıkıntıları ezerken hayallerimi..
Bekliyorum seni,
Bekliyorum bana hayat vereceğin günleri…
Şimdi yüreğim avuçlarında; tutsak bir karınca gibi..
İster ez yok et,istersen hayatını bağışla..
Ama o karıncanın yeri senın yanın unutma..
Ez de pir hezdikim..