Eyyu Curhin Şiirleri - Şair Eyyu Curhin

elimi tut
peşinden sürükleneceğim
rota sensin
ardına dönüp
gülümseyen gözlerini göremessem gelemem
birikmiş günahların kabulum

Firak için!
Kovulmuş yalnızlıkla
Bir
Adam
Ağlıyor
Hayatı tüketmiş

Ah medusa!
Bilki, seni ben anlayacağım
Pişmanlığı en iyi sen yaşatırsın
Korku en fazla sende ruh bulmuştur
Ihanet seninle anlam kazanmıştır

Resmini çizmek isterseniz hangi tonları kullanırdınız...beyazın masumiyetinimi çalardınız grideki belirsizliğemi sığınırdınız...yeşil mi olmalı mutluluk yoksa deniz gibi masmavi umut kokulumu...........

pembenin hayallerine mi dalmalıydı.

Ben hayata bej diyorum beyaz olamayacak kadar kirlendi dünya doğmamış sebilere hayat kirli beyaz...günah kadar beyaz.....
ben bir ressamım elimde fırçam tüm hayatı mutluluğa boyamak arzum.rüyalardan başladım ilkin hayaller olmadan hedefler çizilmeden ne anlam ifade ederdi ki yaşamak...ışıltılı gözler görmek istedim hep,oysa düşük omuzlardı nasibim....çocuktum büyüdüm ve insanlar hala aynı şeyler için üzülüyor değişen dış dünya,iç dünyalarımız aynı kanamalarda..herkesin sorguladığı cevaplamaktan daha doğrusu çözüm üretmekten kaçtığı dünyamız......

"Yabancı olmadığımız ne var? Ya da bize ait olanlar neydi? Neden kısıtlıydı ki? Öze dönüş nedir? Köye dönüş mü, ruha dönüş mü? İnsan özünde isteyen, bekleyendir. Allah insanları renk ve dillere ayırırken herkes ait olduğunda mı kalsın istemişti? Yoksa bütünleşme için tanıyıp araştırma, farklı öğretiler için miydi? Kendi ellerinde olmadığı halde doğdukları toprakları üstün görmeleri insanın hangi alametindendir? Taklitçilik karakter konusuna mı girerdi?

Herkes birbirinin aynısı olma yolunda ilerlerken kendisini seçilmiş görür. Ben ile başlayan cümleler ben diye biterken suçlama olduğunda sen olur. Evet, biz kendimiz için yaşıyoruz. Doğa kanunlarındaki yaşamak için öldür sözünü ezilmemek için ez olarak algılıyor öyle hareket ediyoruz.

Kaç insanlardan, sığın insanlığa... Öze dönüş sözünden anladığım kendin ol. Aslında en zor olan budur. Kendimiz olamıyoruz anlamsız serüvenler içinde anlamsızca yabancılaşıyoruz...