Eyy Ölüm Nerdesin Şiiri - Özdemir Aydın 2

Henüz çocuktum...
Gitmediğim bir ülke,
Gezmediğim bir şehirdi yaşamak...
Geçirmediğim gündüzler ve geceler...
Güreğimi güneşe tuttum,
Mavili umutlar,
Köpükten bulutlar,
Kanadına kına çalmış şafaklar uçurttum...
Sabır yolunda yalın ayak,
Menzil belmez bir yolculuk...
Büyüdükçe kalpte ağrılar, yarım hayatlı yavrular,
Yol alırken ağlayan kuşlar gördüm...
Gönlümde çiçek çiçek kışlar büyüttüm,
Dudağımda en acı türküleri kuruttum...
Heyhat, her şey yalanmış, her şey nafile...
Yoruldum...!!
Ömür buz gibi erirken gözümü kefenle örttüm...
Açmaya meyyal bir tomur gül hevesiydi hayat...Bittim...
Eyy ölüm nerdesin...!!??

Acılarla cenk ettim...
Ufku kana bulayan bakışlar,
Kurşunlanmış aşklar,
Kanı çekilmiş şiirler,
Trenler dolusu mutsuz insanlar gördüm...
Martısız denizlere göçebe sevdalar üfürdüm...
Baldıran açan baharlardan bıktım...
Bana can vermeyen nefesime küstüm...
Beni ıslatmayan yağmurlardan kaçtım...
Nişangâhı bozuk ölümün eşiğinden döndüm...
Heyhat, her şey yalanmış, her şey nafile...
Yoruldum...!!
Vefa bilmez bir asrın yollarında tükendim...Bittim...
Eyy ölüm nerdesin...!!??

Doğmaya meyyal dolunay haresiydi hayat..
Ömür buz gibi erirken gözlerimin önünde,
Bir kıymet bilmezin kollarında tükendim... Bittim...
Heyhat, her şey yalanmış, her şey nafile...
Yoruldum...!!
Eyy ölüm nerdesin...!!??
Bul beni...!!