Eyy! Halkım Şiiri - İbrahim Akkaya

Eyy! Halkım

Yaşamak
Bu kadar güzelken,
Acılar
Damağımızda tat
Ezilmiş gönüller
Yıkılmış bedenler
Hüzün
Kaplamış gönülleri
Gözler hep nemli.
Ağladı ağlayacak
Bir de şehitler
Tuz biber.
Bu sabah
Harçlık veremediğim
Oğlumun bakışları
Yüreğimi yakar.

Sen, ben
Ve de,
Bizim gibi bizler
Aynı gemideyiz
Yorgun tayfalar
Yaş kemale ermiş
Biçare emekliler…

Bir zamanlar
Vatan millet ve Sakarya
Namus gibiyken hürriyet
Kol kanattık
Canı gönülden
Edilmişti hizmet.

Şimdi teslim olmuş
Ruhsuz bedenler
Köylü,
Varoş olmuş şehirde
Bir torba kömüre muhtaç.

Bağlanmış gözleri
Cennet ve cehennem
Huriler ve de Nuriler
Kazınmış beyinlere
Neylesinler
Bu dünyada ki nimetleri.

İşte,
Bu durum dahilinde
Baş olmuş namert
Demokrasi adı olmuş hırsızlığın
Semirmişler
Sevmedikler domuzları.

Varoş ve köylü,
Ve
Köşe bucaktaki üniversiteler
Bilerek kurulmuş düzen
Ne kadar çok cahil,
O kadar güzel
Aydınlığa giden yollar
Kör tıpayla kapalı.

Eyy! Halkım,
Bu vatan bizim.
Bu can,
Bu sevgili
Bu çocuklar bizim.
Yaşamak çok güzel
İnsan gibi yaşarken
Ölmek
Bir amaç uğruna
Bir başka güzel.

Nazım lar,
Deniz ler
Ve de öteki devrimciler
Bir çelenkti sanki
Boyunlarındaki ipler
Bu güzel yaşamı,
Boşuna bırakıp gitmediler.

Şimdi kuşatıldık
Bir, bir düşüyor kaleler
Hınç gibi hırçın,
Arap gibi sinsi
Geldiler
Arkadan hançerlediler.

Üzgünüm.