Eyvallah Şiiri - Erkan İpek

Dudaklarım dudaklarınla olan ilk randevusuna
Utangaçlığın verdiği kızarıklık
Kızarıklığın verdiği şehvet
Ve o şehvetin bağışladığı heyecanla geldi..

Daha ilk öpüşte koptu ipimiz inceldiği yerden,
Koptu ama
Yine o ilk öpüştü beni sana kördüğüm bağlayan..
Ve yine o öpüştü
Adını erotizmin arkasına saklayıp dudaklarımın her bir zerresine gizli kapaklı kazıyan.

Gecenin en ıssız yerinde bakardı gözlerin gözlerime..
Ve büyük bir sessizliğin ortasında bulurduk kendimizi
Hıçkıra hıçkıra ağlarken üstelik..
Aslında ağlamak istemezdim de
Hani gözyaşlarıma değiyordu ya ellerin..
Off..
Senin ellerin, benim gözyaşı sebebimdi..

Bir anda aşk derdik sonra..
Ve hemen başucumuzda biterdi.
Teninin tenimle raksına ritm tutmak başta gelen göreviydi..

Şimdi kurduğum bu cümlelerimin geçmiş zamanda olması seni yanıltmasın sevgilim..
Bilirsin, eskiler her zaman kıymetlidir, değerlidir..
Kıymetlimsin, değerlimsin.

Vakit bu aşkı rafa kaldırma vaktidir...
Ama tozlanıp unutulsun diye değil,
Hiç kimse dokunamasın, görmesin, hissetmesin diye.
Sen benim kimseye pay edemediğimsin çünkü.

Sana dişlerimin arasında sıktığım kelimelerimden bir roman yazdım..
Ve her birinin kulaklarınla vücudunun ayrı ayrı yerlerinde randevusu var.

Şimdi anlatmak istesem sana,
Sabahı ederiz.
Üstelik nerden başlanır, nasıl başlanır onu da bilmiyorum..
En iyisi ben sana önsüzünü okuyayım..
Dinliyorsun değil mi? Başlıyorum..

Ruhuna ruhuma eşdeğer bildiğim KADIN, seni bedenimin ruhumla buluştuğu o yerde deli gibi seviyorum..

Eyvallah.