Eyvallah! Şiiri - Yunus Düzgün 2

Bir gün

Bir gün gelecek
Ve sen
Sen benim
Kim olduğumu unutacaksın.

Sahi ben kimim, neden buradayım
Eklemli, dolambaçlı sokaklardayım

Sessizce derin düşüncelere dalarım
Koca denizde küçücük adalarım

Gözlerim seni arar hep senin izinde
Bir başımayım şu derya denizinde

Denizden çıktım dağlara yöneldim
Zeytin ağaçları arasında ter içinde seldim

Karanlık çöküyor yardan bir iz yok
Etrafımdaki bütün kurtların karnı tok

Ormanda yanına yavru tilki iliştimi onu sev
Uzaktan bir duman başlı, derme çatlı bir ev

Belki şehir hayatından bıktı buraya geldi
Bu dağ yamacından gelen dere engeldi

Karşının en ince belli yerini aramalıyım
Karşıya geçmek için bu mevzii taramalıyım

Yok yok geçit yok, atlamak için derince sessizim
Suya attım kendimi lakin derinlikten habersizim

Su beni aldı götürüyor, çok güçlü
İlerde bir kaya duruyor deve hörgüçlü,

Tanrım kurtar beni boğuluyorum ben
İçimden bir ses tutunamazsan öleceksin sen

Kaya yosunlu elimi nereye atsam tutunamıyorum
Bu kuvvetli ve bedenimi titreten suya karşı koyamıyorum

İlerde bir ağaç sırtını yaslamış suya güneşleniyor
Bunu görmem umudumu bir kat daha güçlendiriyor

Ağaç dallarına tutundum çıktım sudan
Ayaklarımı ellerimi kurtardım yosundan

Koca hayatımın ani çıkışları gerildi önüme
Ölümün korkunç sesi görüldü, az önce gözüme,

Hayat ne kısa oysa seni aramam ile sonlanacak
Bir arayışta bu beden peyderpey yok olacak

Arayışta bulundu bulamadı desinler
Acaba buldu mu diye bir birlerini yesinler

Bu bende kalacak bir ben bileceğim
Yeri gelecek bütün satırları sileceğim

Size de bir Eyvallah! diyeceğim..
......
...