Eyvallah Şiiri - Cihan Özbağdat

İyi mi gördün beni?
Eyvallah!
Aslında hiç öyle değil.
Kokunu unutmak için uyuşturduğum beynimin,
Uyuşukluğunu yaşayan bedenimle savaşıyorum.
Kolay mı sanıyorsun?
Odaklanamıyorum;
Kapatmaya çalıştığım defterin sayfalarında savrulurken,
Bir an durup düşünmeye fırsat bulamıyorum.
Sanki, siyahı delen güneş değil de,
Güneşi boğan geceymiş gibi:
Hayretler içinde doğudan batıyorum...
Yapamıyorum;
Dağılan parçalarımın
Bütünleşemeden birleşmesini hazmedemiyorum...
Kurtulamıyorum;
Sensiz gittiğim yolları yüzüme çizgi çizgi kazıdım da
Kendi kalemimi kıramıyorum...
Boğuldum;
Hep ileri gitme derdindeyken,
Kendimi geride bırakmalarıma engel olamıyorum.
Anlayamıyorum;
Gelme diye baktığım köşelerden gelen herkese;
Yersiz ve istisnasız!
Sen olamadıkları için geberircesine çemkirmekten yoruldum.
Velhasılıkelam;
Her karşıma çıkışında, çıkmaya çalıştığım;
Dar çukurun dibine düşmeme çanak tutuyorsun.

Sana ne oldu?
Yaşananları da mı unuttun, hayallerimizi unuttuğun gibi?
Bu denli uzak ve tedirgin görmemiştim seni.
Keşke tereddüt etmeden sıkabilseydin elimi.
Sahiden!
Sen hiç iyiyken görmemiş miydin beni?