Eyvallah Şiiri - Emin Çelimli

Veda bile ettirmedin
Bir eyvallahı bile çok gördün bana
Kolumu kanadımı kırdın
Öylece attın ıssız karanlıklara
Oysa ben seni ne çok sevmiştim

Ne istedin benden
Seni candan seven kalbimden
Bahara eren kışımdan
Güneş’imden Ay’ımdan mehtabımdan
Değer miydi ayrılmaya
Bir kuyruklu yalandan
Oysa ben seninle ne çok mutlu olmuştum

Her akşam güneşin kızıllığı çökünce guruba
Seyre dalardık denizin kırmızı güllerini
Dilimiz çözülür söylerdik birbirimize
Aşk dolu nağmeleri
Hiç bıkmadan sabaha kadar
Bu kadarcık mıydı aşkımızın ömrü
Oysa ben seni yıllık değil ölümlük sevmiştim

Nisan yağmurlarında ıslanmıştık
Kırlarda bayırlarda ovalarda
Nefessiz kalıncaya dek koşmuştuk
Mutluluk mutluluk diye diye
Feryat figan eylerken
Mutluluğun içinde boğulmuştuk
Ne değiştirdi seni söyle söyle
Oysa ben sana yüreğimi vermiştim

Gönül sarayıma taht kurmuştun
Kraliçem doğan güneşim
Gülen yüzüm
Sana dalıp dalıp giden iki gözüm olmuştun
Nasıl nasıl böyle yapabildin
Bu kadar çabuk vazgeçebildin
Oysa ben seni kaderimden ne çok dilenmiştim

Artık bekleme benden bir haber
Sensiz yaşamışım ölmüşüm ne fark eder
Mehtap yakamozlar öksüz şimdi
Yağmurlar damlalarını benim için dökerler
Her damlasında ne var bilir misin?
Özlersen damlaları tut iç
Bulursun benden eser
Biliyorum onu da yapmazsın
Hiç sevmedin ki yapasın
Oysa ben senin yağmurlarında ne çok ıslanmıştım