Eyvallah Şiiri - Bilal Karaman

Bana kanadı kırılmamış bir aşk söyle
Dikeninden kanamayan bir sevda
Gözyaşlarıyla yeşeren bir gül söyle

Bekletenin şeytanı sürtük olunca
Bekletilenin hayalleri buz tutar
Beşikte belenen bebek nasıl büyüyorsa
İçindeki heyecan o kadar çaresiz ve küçük kalır
Ne kendine yetebilirsin, Ne de hayatındakilere
Sussan korkaksın, Konuşsan olaydır
Denge denilen terazinin kefesinde
Ateş bulutları kaynarken, daranın ağırlığı
Döktüğün gözyaşlarına denk gelmez
Eyvallah dersin, Eyvallah…
Hayat küsmeye dursun bir kere
Hafif insanların arasında ölüm de ağır gelir
Önce ellerin üşür Sonra hayallerin
Akşamlar erken düşer anıları yaşadığın yerlere
Sonra için üşür, kemiklerin tırnakların üşür
Eyvallah dersin, Kocaman bir eyvallah

Bilirsin, Aşk Kendinden verdiğin kadardır
Seversin, Sevdiğine sevdiğini anlatırsın
Sonra, Daha çok seversin
Daha çok anlatırsın kendisine kendindekine
Çoğun ne kadar çok olduğunu ifade edemezsin
Çoktur kocamandır Zamana bırakırsın, beklersin
Uzadıkça, uzatıldıkça anlarsın
Zaman ihanettir, ölümdür
Buz kesmiş yüreğin kendine döner
Havada kalır nefesin

Sonrası, Namluya giren sen, çıkamazsın
Kaybetmişsindir, Hedef hayallerin olur
Ve… Hayat sevdiğin kadar yürekliyken
Sevilmediğin kadar serseri olmuştur
Güzeline çirkinine İyisine kötüsüne
Eyvallah dersin… Eyvallah
Ben verdim verebileceğim kadar
Bilenine eyvallah bilmeyene eyvallah... Bilal KARAMAN