Eyvallah… Şiiri - Bilal Karaman

Kahverengiydi saçları
sümbül salkım omuzlarına inerdi
Çakır düşler balkon kâffe de işlenir
Pembe tebessümleriyle
Aşk parlardı gözlerinde

Çıtır beli, Titreyen dili
Marmara’nın gizli koylarında
Gölgeden yer bulur
Güneşi sade, mutluluğu saf içerdi
Diri topuklar, zamanı indirir
İnce bilekler
Yürek altından iç çektirirdi

Doğudan batıya, Batıdan doğuya
İnatla çarpan kapılar Şarkıları susturdu
Ağzı dili olmayan yollarda rüzgâr ağlıyor oldu

Aklımda götürdüğümle
Onun şehrinde soluduğum nefesimi tutuyorum

Arılardan korkan, kelebek kovalayan çocukluğum
Ürkekliğimle sevinçlerim
Uçurtmanın kanatları kadar savruk
Gökleri taşıyan vebalsiz yüreğim

Katar katar ardımdan gelir
Gölgemle bir de anılarım
Yağmuru dinmiş gökyüzünün
Kokusunu sarar içerim

Çimen tutmuş yol kıyılarının cılgasında yürür
Adı konmamış giysisiz aşkla kalır izlerim

Ne ayrı bir kimlik taşırım
Ne de başkadır sevmelerim

Yangını nazlı
Vurgunu döşten dışarı
İki göğsümün arasında
Duyuramadığım kısa düşen
Sesimi dinlerim

Yasemin kokulu sevişmelerin
Uzun boylu güz kapılarından
Hoşça kal ı ceplerime koyup
Kendi sürgünüme kendim giderim…