Eyvallah Şiiri - Habip Altıok

Öt, ey bülbül, bugün sana doğmuş seher.
Bil ki benim de bir evvelim, bir ahirim var.
Sen gülünü aç gonca, sana geldi ilkbahar.
Benim yolumu bekleyen, başka baharım var.

İki metrelik bir çukur nedir? Dar mı dar...
Adını koymuşlar işte, mezar mı mezar.
Kim ölür, kim kalır, şu kabiri kimler kazar?
Başımda melekler... Baştaşım, olsa ne yazar!

Sorma, bakma içine, kimler gelir? Kimler sığar?
Üstümde bir türbe, başımda türbedarım var.
Bilinmez ki şu taş yığını, kimlere olur dar?
Orada bir nar, belki de bir gülistan çıkar...

Dünyada yaşarken bile başka ölümler var.
Bitmez yolculuk, ölümden öte ölümler var.
Ne arıyorsun? Kim olur orada? Kimler var?
Yetim mi sandın kendini, Unutma ki Allah var!

Bilemezsin, seni kim, nasıl, nerede yıkar?
Aldırma, hangi su üşütür, hangisi yakar.
Bir kalıp sabun temizler mi? kirler mi çıkar?
Günahkâr cesedin ardından, ağlayanlar var...

Deri dediğin elbise, giyinmişiz bir kabuk,
Hazırlan geç kalma, Diyorlar, Çabuk ol çabuk!
Musalladayım, üstümde, kefen denen çaput,
Gidiyor omuzlarda, kavaktan bir tabut.

Göz görmez, konuşmaz dil, duymaz kulaklar,
Kim tanır beni, kim saklar, tenimi kim koklar?
Gördüğün et, kemik yığını, bana yük oluyor.
Akrepler, fareler, hoşgeldiniz, ziyafetim var.

Uzaklar yakın oldu, çağırıyorlar bak.
Zamansız mı yakalandın? Eyvah ki eyvah!
Belki bir ikindi, akşam üstü, belki bir sabah,
Haydi, tası tarağı topla, bize eyvallah...