Eyvallah Şiiri - Deniz Yavuz

Eyvallah hayat
Yenilmişliğin ve boyun eğmişliğinle eyvallah
Simdi üşümüşsündür uzaklarda
Ellerin buz gibi
Yüreğin soguğa kesmiştir
Kanın donmuştur
Damar damar mevzilenmiş
Kaskatı kesilmiştir

Sana ilk hayat ismini verdiğim gün geldi aklıma
İliklerime kadar ıslanmışlığımla
Sessiz çığlıklarla bağırıyor
Bağırıyordum
Seni seviyorum Seni seviyorum
Ve susmak gelmiyordu içimden
Susturacak bir tek şey kalmıştı geriye
Sen........ Hayat.........

Ve sustum
Hıçkıra hıçkıra
Bağıra bağıra sustum
Yüreğimi sığdıramıyorum hiç bir yere
Kalbimin atışlarını hissetmiyorum artık
Her vuruşu sana çalmayacaksa
Varsın atmasın

Geriye bakmaya alışık olmayan gözlerim
Ardında koca koca tebessümler bırakarak bakıyor,
Yaklaştıkça zamana
Karanlıklara gömülen maviye şahit oluyor
Kana bulanamaya alıştırdığımız mavinin
Siyah peçesinin altından bana gülümseyeceği güne,
O güneşe dahi eyvallah çekmişim

Gidiyorum be hayat, gidiyorum
Dudaklarım çatlak, dudaklarım kupkuru
Sana susamışlığıyla gidiyorum
Gözlerimin yıllara yorgunluğu
Bedenime ayak uydurmaya başladi
Yorgunum, ayaklar taşımıyor bu koca gövdeyi
Ne olur bırak
Ne olur bakma
Ardımdan gelme be gözüm
Sana da sirayet eder bu ani ölüm

Vel hasılı kelam
Herşeyden hepsinden sonrası
Elimizde avucumuzda kalan
Koskoca bir eyvallah
Eyvallah hayat Eyvallah.........