Eyvah Şiiri - Halis Karadeniz

Kedi yemek için yavrusunu, benzetirmiş fareye,
Nankörlüğün icabıdır, baş vurur her çareye.
Halâ mı uyanmadın, uyanık geçinen kafa,
Dinini, Kur-an`ını kaldırdılar rafa.
Size bu; camilerde tembel tembel yatanlar,
Sira dine gelince, hep yüksekten atanlar.
Kıl namazını, camiden eve, evden camiye,
Övün, övün bu halinle, cennete aday diye.
Nerede bu bolluk, verin bizde yiyelim,
Bu iş lâfla oluyorsa, bizde öyle diyelim.
Bu mukaddes davanın kim olacak neferi,
Camileri dolduranlar! Siz kalırsanız geri.
Döndürülen dolaplar, hepsi bizlere tuzak,
Kurtuluş mu? Bu hal devam ettikçe uzak
Kitap bir, Allah bir, dava bizim gaye bir,
Sen adı müslüman olan! Koş aramıza gir.
İstersen kurtulursun, inanan için zor değil,
Allah`ın vaadi kesin, yeterki O´na eğil.
Ormanı yakılan dağın, sel olur arkadaşı,
Bu divana dönmenin, yoktur zamanı yaşı.
Küfür her yanı sarmış, sen halâ uyuyorsun,
Anlamıyor, görmüyor, sadece duyuyorsun.
Zulme rıza gösterenler, zalimin yardımcısı,
Uyanmadan dinmez, toplumun bu sancısı.
Gayret yok kurtuluşa, dua etmek bedava,
Haram ile kirlenmiş, soluduğumuz hava.
Kurtuluş İslâm'dadır sıkıca sarılalım,
Hepimiz boynumuza mutlaka yük alalım.
O zaman dua bize, hem silâh hem kalkandır,
Aksi hayat yaşarsak, son sözümüz eyvahtır...
05.10.1997