Eyüp Şiiri - M. Sunullah Arısoy

Hiç gitmemiştim, yıllar var Eyüp’e

Dedemin, bilmediğim mezarı Eyüp’tedir

Amcam Eyüp’te oturur

Çocukluğum Eyüp’te geçti benim

Bir “Şeyh Efendi” hatırlarım daima:

İnce ve solgun yüzlü ihtiyar;

İnce, uzun ve beyaz sakallı!

Evde kalmış yaşlı kızlar hatırlarım

Eyüp gelince aklıma

Öyle bir içine çekiliş, bir garip sessizlik!

Sabah erken uykulu gözlerle

Yine o garip sükun ve mütevekkil eda içinde

Fabrika yolunda kadın, erkek, genç, ihtiyar!

-Kimbilir kimdir, ekmeği düşünmüyorum

Diyen bahtiyar? -

Ve akşamüzeri, aynı kalabalık:

Aynı yorgun adımlar, yorgun ve sessiz

Karanlık yollara doğru, karanlık ve dar!

Garip bir korku hissediyorum:

Yollarında Eyüb’ün, evlerinde...

“Allah’a mı yakınlaştım? ” diyorum;

Allah’a giden yol Eyüp’ten midir,

Nedir?

Evde kalmış yaşlı kızlar hatırlarım;

Öyle bir içine çekiliş, bir garip sessizlik!

Gün batışının hazin akşamları

Ve güvercinler gelir aklıma: bol ve ehli..

Genç işçi kızlar gelir, gizli aşkları gelir,

Küçük çocuğu evde kalmış genç kadınlar

Ve ömrü boyunca fakir, ömrü boyunca çilekeş

-Ama ne heybetli susup da bakışları vardır-

Erkekler!

Eyüp deyince, Allah gelir, ekmek gelir, ölmek

Gelir aklıma!