Eyül Bakışlım Şiiri - Yakup Çak

EYLÜL BAKIŞLIM

Bir kâbusun arkasından
Kan ter içinde uyanmak gibiydi her şey
Hayatla ölüm arasında ki çizgide sendelersin ya,
Hani hissiyatında ölçülemeyen depremler olur ya
Çaresizlik, yalnızlık bilekcelerini geciriverir ya yüreğine
Işte öyle bir şeydi gidişin,
Sonra,
Sen gittin aklım gitti
Sen gittin, canım gitti
Sen gittin benim için hayat bitti…
Varlığım, kimliğim hükümsüzdür artık
Tedavülden kalkan bir kuruş kadar bile değerim kalmadı
Ama hala sana söyleyecek sözlerim tükenmiş değil,
Hâl böyle olunca
Bendeki sen hala gitmemiş demektir
Ve asla unutmamalı ki, hiçbir ölü
Son sözünü söylemeden gitmemiştir.
Bundan böyle berzahındır göğüs kafesim
Yeter mi bilmiyorum bir daha seni görmek için ömrüm nefesim…
Söyler misin ey eylül bakışlım,
Sensizliğin rengi ne? Hangi ay, hangi mevsim?

Yaşadığım bu yerler biraz hazan, biraz hüzün,
Açan çiçeklerde, dökülen yapraklarda
Biraz havada, biraz toprakda
En çok da tahayyülümde o gül yüzün...
Gurbet diyorlar bu şehre
Bütün caddeleri, sokakları hasret
Bütün yönler karışık
Doğu belli değil, batı belli değil
Çıldırmamaksa içten bile değil.
Hangi yöne dönsem, koyu bir sensizlik
Yağan yağmurda, burcu burcu tüten toprakda,
Esen yelde, hep senden bir iz var
Söyle bana, Ey Eylül bakışlım
Burası hangi memleket, hangi diyar?

Rüzgar tararken ağaçların sararan yapraklarını
Gazel olup dökülüyorken zülüfleri
İçimden o yaprakları yürüdüğüm o yollara, nakış nakış bir halı gibi dokuyayım diyorum
Üzerinden geçmeyeceğini bildiğim halde
Seni bana doğru geliyormuş gibi hayal ediyorum...
Burada vakit hep hazan diyorlar
Mevsim ise hep sonbahar
Yadırgadım diyemem zaten
Ağustosda yağmıştı başıma kar
Söyle bana Ey Eylül bakışlım, Ey yar
Sensizlikle yoğrulan bu şehirde
Bir gün sana çıkarmı bu yollar...

05.09.2019