Eyübb'-ün Sabrı Şiiri - Hafize Hanaylı

Aramıza açtığın uçurumlara köprü kuramıyorum.
Ama, her şeye rağmen yine sana yazıyor,
Duygularıma nankör kalemim.
Kayıp veriyorum yine ağzımdaki sözleleri...
Ağlamıyorum artık,
Yiyorum kendi kendimi...
Adını anıp beyin hücrelerim yanmasın diye.
Ama ne yapsam nafile...
Yine veriyorum geceyi senli düşlere.
Sende umduğum ve bulacağım ne varsa,
Kendi topraklarında sakladın,
Umutlarıma adres olmadın.
Usta bir zalimlikle içimin yangınını bana bıtaktın,
Hasret koydun yazgıma.
Zamanım olmayan yarınlara asılı kaldı.
Ah- ım sende kaldı, ah -larım sende...
Oysa özenle büyüttüm seni içimde.
Dokunamadı ellerim ellerine
Beş vakit namaz ardından yalvardım,
Duy sesimi Allah'ım, gör ne olursun!
Gülümse yüzüme bir defa olsun...
İnançlarımı yıkma temelden.
Yitik düşüm dinle beni bir kez...
Seni sevmek...
Kimsesiz sokaklarda militan olmak,
Çölde vaha aramak gibi.
Seni sevmek kutsalıydı sevgilerin,
Karşılığı olmadı biliyorsun ki!
Yokluğundan alıştım gelmeyişine,
Eyüp sabrıyla bekledim seni...
Özlenmeyi unutup, özlemek oldum sana...
Yaralarım derinleştikçe.
Kan tükürdüm dişlerimin arasından.
Yolunu bekleyen gözlerime mil çektim.
Bu son seslenişim sevdiğim sana!
Adın son söyleyişim.
Yoruldum bu aşkı beklemekten.
Ben gidiyorum, yoruldum ağlamaktan.
Bu sevda sen bakıyor sen bekıyor sevgili!
Bu ceset ben kokuyor, ben kokuyor sevgili!