Eyub Sultan'da Bir Ân-ı Tahattur

Bir vakti mübârekte vardım da huzuruna,
Tilâvet-i Kur’an’la selâm verdim ruhuna.

Nur yağıyordu sanki dallardan,yapraklardan,
Ve nur fışkırıyordu taşlardan, topraklardan.

Mânevi bir depremle sarsılırken bedenim,
Sonsuzluk semâsında erimedeydi tenim.

Aklım aldı başını gitti tâ Medine’ye,
Kutlu bir cemre düşmüş gördüm ki her sineye.

Sokaklar insan seli,caddeler insan nehri,
Cennet-âsa bir hava sarmış bütün bir şehri.

Çöktü Kusva bir ara,sonra kalktı yerinden,
İnmesin istiyordu O Nebi üzerinden.

Edebile yürüdü, geldi kutlu haneye,
Melekler ve insanlar şahit bu hoş sahneye.

Uhrevi bir meltemle serinlemede yüzler,
Kusva’nın çökeceği yeri gözlüyor gözler.

Eyyüb-el Ensari’nin yüreğinde heyecan,
Böyle bir misafire verilse yeridir can.

İki cihan güneşi hânisindeydi işte,
İlâhi sırlar vardı bu sefalı gelişte.

Kırk altı sene geçti bir an gibi aradan,
Doksan yaşında geldi cihat için oradan.

Altı yüz altmış sekiz senesiydi bir bahar,
Cezire tül Arap’tan sefer etti ordular.

Peygamber muştusuna ermekti niyetleri,
Feth edip Konstantin’e girmekti niyetleri.

İslâm ordusuyla gelen Sahabe’dir bu,
Edebile girmeli huzuruna doğrusu.

Esrâlı bir ürperti sarar burda tenleri,
Gıptayla yolcu eder gelenler gidenleri.

Cennet âlemlerinin hazzı geçer içinden,
Arınır burda insan gurur,kibir ve kinden.

Güvercinler insana kendinden daha yakın,
Bu mekanda gördüğün her şey Allah’a yakın.

Çınarlar kanat germiş türbe’nin kubbesine,
Aminler karışmada aminlerin sesine.

Bu ne ulvî manzara dil susar ruh konuşur,
Bedenler his kesilir kalbi mecruh konuşur.

Burda yeis yok olur silinir gönüllerden,
Uhrevî âlemlerin ıtrı gelir güllerden.

İnsanlar koşup gelmiş feyz için,uzaklardan,
Dilekler gizli açık dökülür dudaklardan.

İstanbul'un mânevi huzur sultanıdır bu,
Edeb ile girmeli mekanına doğrusu.