Eyni Namütenahi Bir Perçemdir Aşkın

benim saçlarıma çocuklar düşermiş
bir gece vakti ağlarmışım kör kuyuda
dudaklarımı düzeltsem nefesimin kesildiği olurmuş
kuğuların kanat açışlarını bilmezmişim
bilmediğim için kuğular kanat açarmış

Kuğular: onlar gözlerime sevdayı yakıştırıyor
çamağaçları yürüyor önlerinden
çamağaçları, sessiz sinemalar, birkaç fransızca kelime
tüm bunlar beni cinnete zerkediyor
hırsımdan kendi tırnaklarımı öpüyorum

günahın ve tanrının ayaklarında,
yani aşkın ve zannın,
kına karıyorum ellerime
yıldızlardan topladığım önbili damaklarımı sızlatıyor
kendi gözlerimi görüyorum ellerinde
yıllarım utançla eğiliyor sabra.
Ne hakkım var çocukların sofrasında!
Ne hakkım gitmediğim memleketlerde
ben değil miyim pabuçlarından kan damıtan?