Eynelli köyü hikayesi Şiiri - Murat Tekin

Eynelli köyünün derin deresinde 1977 yılında geldim dünyaya.
İlkokul yılları ve yaz tatillerinde Eynelli köyünün ayak basmadık yerini bırakmadığım dağları; Hali böğren i, Kum’u, Çağlağanı, Meniği, Çelemendinin yurdu, Bağderesi, Sırımı, Pınar başı, Koyağı Gök tepesi, Kavacı öreni, birer anı ve yaşanmış çocukluk yıllarımın değerli resimleri olarak kaldı bende.

Eynelli köyünde benim çocukluğumda kış ayları çok soğuk ve fazlasıyla karlı geçerdi. Yaz aylarında yetiştirdiğimiz gubresiz patatesi kış geldiğinde fırına atıp sıcak sıcak yemek çok güzel olurdu fakat asıl güzelliği, patatesi ikiye bölüp, pencereden dışarı baktığımda kar, tipi şeklinde yağmalı rüzgar ağacımızın dallarında fısıldamalıydı.

Ah Eynelli! ah o günler! bir daha gelmez deyip de, 10-11 yaşlarıma geldiğim dönemde ,yaşadığım çocukluk aşkımın bıraktığı derin yarayı kanatmadan geçmek olurmu hiç? olmaz tabi ki. ilk göz ağrım; seni buraya fazlası ile yazmazsam, o köy de yaşadığım yıllara ve sana haksızlık ederim.

Çok seviyordum, o kız'da bunu biliyordu çünkü kendisi icin Ankaraya mektup yazarak Polis radyosundan onun için şarkı isterdim(o zamanlar adet öyle idi). Şöyle ki; “Ben Niğde Çamardı Eynelli köyünden Murat T. " Sizlerin proğramını zevkle takip ediyor, her Cumartesi saat 13:00' ü sabırsızlıkla bekliyorum" "Sizden Metin Şentürk'ten yaktın beni şarkısını, sevdiğim o kız için istiyorum"

Polis radyosu, bizim köyde zorlukla, o zamanın ek kaliteoi radyo markası delta radyomuzdan evin damına elektrik teli (vb) bir şeyler bağlayınca yayın aldığımız bir radyo kanalıydı.

Köyün genç kesimi Polis radyosu dinlerdi çünkü Polis radyosu, klasik TRT radyo 1'in dışına çıkan ve artık bıktığımız, hiç sevmediğimiz, "burası Radyo 1, şimdi hicaz ve nihavent makamında şarkılar dinleyeceksiniz" dırdırından çok daha kulaklarımıza hoş gelen şarkılar çalardı.

Metin Şentürk'ün biraz daha sevgiliye hitap eden şarkıları, buna keza Harun Kolçak’ın, belki de sadece köylü ve saf düşüncelerimizden doğan, "bakın ben uzun saçlı şarkıcının şarkılarını dinliyorum" havası ve düşüncesiyle etrafımıza şehirli imajı vermek için dinlediğimiz şarkıları, Sinan Özen'nin camdan cama ve Hakan Peker’in o dönemin meşhur şarkısı köylü güzeli.

Şunu da özellikle belirtmeliyim ki, Polis Radyosun da TRT Radyo 1 ajanslarında olduğu gibi Reha Muhtar Atina'dan bildirmezdi.

O kız, Polis radyosuna mektup yazarak şarkı isteğinde bulunur ancak bunu sadece kendisi için isterdi. Ne anlardı ki bundan? Evet, tüm Turkiye'ye yayın yapan radyoda isminin okunması mükemmel bir olaydı(o zaman ki düşüncem) ama birinin kendisi için şarkı çalınmasını istediği anın radyoda yayınlanması kadar da güzel bir şey olamazdı zira o kızın benim için bir kere şarkı istemesini ne kadar çok isterdim ama hiç olmadı :(

O kız, bir keresinde teyzemin kızına 'o beni seviyorsa bende onu severim' demiş onu duydum. Bir kere de, okulun bahçesinde oynarken ona, heyecandan gebererek, “Bu hafta polis radyosunu dinledin mi? ” dedim. o da, “dinledim sen dinledin mi?" “dedi ve ben de, "dinledim" deyip hızlı adımlarla evin yolunu tutmuştum çünkü açıkçası, zaten tip olarak kap kara bir çocuktum ki, bir de bunun üstüne cümle kurma kabiliyetimin olmayışı yüzünden de daha fazla rezil olmak istememiştim sevdiğim kıza.

Yıllar bir yandan geçiyor, askere gidiyordum. Niğde terminalinde asker yolculuğuna çıkacağım zaman benimle aynı anda askere giden abisini uğurlamak için oraya gelen o kızla otobüs hareketleneceği anda uzun uzun bakıştığımızı hatırlıyorum. Çok içim acımıştı. Evet bana karşı bir şeyler hissediyor du, yoksa uzun uzun bakarmıydı öyle?🙁
Boşuna değildi bu bakışmalar zira o kızı hayatta son kez orada göreceğimi nereden bilirdim.

Askerde iken o kızın başka biri ile kaçarak evlendiği haberini aldım. Içim yanmıştı, yapacak bir şey olmalıydı, onunla son bir konuşma fırsatı bulmam gerekiyordu. Bunu yapmam gereken
bir görev olduğunu düşunüyordum. Kendisi Niğde merkezde bulunmasına rağmen numarasını öğrenerek onu aradım; (o zamanlar Cep telefonu da yoktu) Telefonu açan o kız'dı.. “ben Amasya’dan arıyorum” dedim “tanıdım” dedi "evlenmişsin mutlu olmanı istiyorum, diliyorum" dedim o da “sağol” dedi ama ağlıyordu😌 Bana aradığım için kızmamıştı ve üstelik mutluluk dileğime "sağol" demişti..

Evet, Aslında daha farklı olabilirdi. Ben biraz utangaç tavrımı yenip zamanında, geç olmadan duygularımı anlatabilseydim, ama olmadı. Özdemir Asaf’ bu dizeleri bizim için yazmıştı sanki. Evet, yaşadığımız aşkın özeti tam da böyleydi; "Ben birini sevmiyordum, oda beni sevmiyordu. Bir gün bir yerde randevulaştık. Ben gitmedim, oda gelmedi.”

Yıllar öyle ya da böyle geçip gitmişti. 2004 yılında yaz aylarının birinde, bir tv kanalında o kızın eşi ile birlikte trafik kazasında öldüğünü öğrendim🙁 Tepemden kaynar sular dökülmüştü.ikimizde kendi yolunda kendi hayatını kurmuş, kaderin çizdiği hat üzerinden yaşamımız devam ediyordu ama çocukluktan kalma yürek yarası öyle bir depreşti ki, günlerce göz yaşına boğuldum. Ağlamak yetmiyor du. Bu acının bedeli, gözlerimden akan yaşların karşılığı olmadı, olamadı.

Artık Eynelli köyüne her gittiğim de komşu köyde bulunan o kızın mezarına gidip konuşurum onunla. Dua ederim. Benim mezarı başında olduğumu oraya geldiğimi anlaması hissetmesi için bir şey yapamamanın kahrını yaşarım. Geçen yıl gitttiğim de gördüm mezarını mermer ile yapmışlar, güzel bir gül de vardı toprağında.

O kız olmasa, Eynelli olmazdı. Eynelli köyüne anlam yüklemek istersem, hep o kız gelir aklıma.