Eylüller Doğarken Şiiri - Can Carmen

Yangın kopar sinemde, taşlar tıkırdar
Kapımı çalar anımsadığım kimse
Çelik merdivenleri çıkarken aheste aheste
Alıkoyar dimağımı uzun bacakları gizlice
Çocuklarımız pazarda kaybolmaya nazır
Kenetlenmişti çoktan süt kokan bileklerine
Eylüller doğarken…

İlkin aydım varlığına damarlarımın
Hissim avare değildi batın mahallemde
Ezilip büzüldüm elbette
Fiyakalı olduğunu sandığım cümleler kurdum
Kepaze oldum elimdeki kahve parkeyi öpünce
Eylüller doğarken…

Bitmek bilmedi yelkovan kovalamacası
İsteyen kim ki! Gece yarıları haset
Süzmesinde beis yok mahlukların bizi
Evlatlarının ensesinde ata çuvaldızı
Ve hilaller gösterecek ket vurulan yolumuzu
Eylüller doğarken…

Özüm, tinim, bitmesin bugünüm
Hazin olacak erte, oradan yazıyorum
Ekim, kasım, bitmesin sonbahar
Kışın buz olur ayakların biliyorum
Özüm, tinim, inme merdivenlerden
Ağladıkça anlıyorum
Eylüller doğarken…