Eylüldü Şiiri - Eray Çomak

Eylüldü yoktun...
Sabah yeliydin belki,
Camdan dışarıyı seyrederken hafifçe yüzüme dokunup giden.
Eylüldü seni çocuk hayallerimle birlikte yitirdim…
Annemin muskasını kaybettiğim gün senide kaybettim …
Yokluğunun adı eylüldü…

Gece karanlık gömleğini giyerken.
Dilimde adın gözlerimde eylül ıslaklığı… asi bir şairin uzun ayrılık cümleleri.
Sokak lambalarının aydınlığında kalemin usulca dokunuşları…
Eylüldü sana yazdığım ayrılık şiirinin adı…

Eyüldü uykusuz geçen gecelerim…kan ter içinde uyandığım sabahlar…
Geceye yazılan ağıtlarım bitmeyen yakarışlarım…
Eylüldü dua dua dilediğim adın…

Eylüldü ruzgarın savurduğu yaprak gibiydim amaçsız menzilsiz…
Buğulanmış aynalarda sararmış yaprak gibi yüzüm karşımdaydı..
Eylüldü hüzün sarnacında sokakları şehrin…

Eylüldü sana beddular gönderdim bağışla…
İnsan sevdiğine beddua edermi diye söylendiğini duyar gibiyim..
Söylenme bana elimde değil çok acıtıyor sensizlik …
Kendimi kaybettiğimde yani sensizliğin karabasanlar gibi çöktüğü zamanlarda yani yani binlerce kez öldüğümde dilimden dökülenler işte bağışla…

Bir seni bitiremiyordum…zaman bitiyordu geceler gündüzleri gündüzler geceleri bitiriyordu ben yavaş yavaş bitiyordum paketteki son sigaramda bitti…dilimde düşürmediğim neden gittinleride bitirdim…
Eylüldü bitmeyen hayalindi…ve içinde senin olduğun her şey.

Seni içimde yaşatmaya karar verdiğim gün kendi ölümümü hızlandırdım..
Dalgın bakışlarım hayaline kilitli..
Daha ne kadar yaşarım bilmem bildiğim tek şey sen içimdeyken ben hergün ölüyorum..
Eylüldü öldürdüğün günün adı…

06.10.2010 Fatih/ İstanbul