Yağmur yağıyordu
İliklerimde rüzgâr vardı
Bakışlarımda bir bebeğin hıçkırığı
Suskunluk caddelerimizdi
Suskunluk bize yakışıyordu
Ertelediğim mevsimlerdi; sen değildin
Ertelediğim gidişlerindi; dönüşü olmayan
Sen farkında değildin
Bavullarını yerleştirirken
Dönüş tarihini düşünüyordun,
Yarası saklı takvimlerime
Sensizliğimin burukluğunu
Görüyordum besbelli
Eylüldü
Sessizdi seni beklerken içimden taşanlar
Saati gelmişti gidişin
Çırpınışları nafileydi artık söyleyemediklerimin
Sensizlik gidiyordu ardın sıra
Keder takvimlere yazılıyordu
Sen yüreğime
Yağmur yağıyordu
Ellerine ben yağıyordum
Dönüşsüz gidişlerdi senin yaptığın
Senin yaptığın soldurmaktı gülleri
Gün üç yüz altmış beşe erdiğinde
Bir seneyi daha bırakmaktı sokaklara
Senin yaptığın beni öldürmekti.
Bir kemana içimden kopardıkların ekleniyor
Sen adımların arasında düşünüyorsun
Ve ıssızlığında kendini arıyorsun.
-kendini ötelere bırakmışken-
Üşüyorsun besbelli
Defterlerin düşüyor ellerinden
Biz eylülleri bekliyoruz
Geçirilmiş anıları anımsıyoruz
-geleceğim deyip de gelmediğin-
Hesaplamak içimizden gelmiyor
Korkuyoruz unutulmuş olmaktan
Yağmur yağıyordu sen gittiğinde
Yüzümün hatları belli değildi bu kadar
Sen gittiğinde eylüldü
Ayaklarım yalındı yüreğim tedirgin
Yağmur yağıyordu
Ben üşüyordum sen gidiyordun
Ben ağlıyordum
Ve sen eylüldün
Ben eylülde yağıyordum
Kayıt Tarihi : 9.4.2007 10:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
AYLARDAN EYLÜLDÜ
Aylardan eylüldü,
Ağaçlardan
Sarışın hüzünler dökülüyordu…
Semada aşk rüzgârları,
Hüzünlere gebe bulutları
Ardına kovalıyor ufukların;
Parlak mavilerinde göğün,
Güzel, sıcak yüzü
Görünsün diye güneşin…
Aylardan eylüldü,
Uzun bir şiir gibiydi sevda içimizde…
Bu aşk,
Bize ebedi bir lütfuydu Allah’ın,
Sanki kalplerimizde açılan
Kırmızı bir güldü…
Aylardan eylüldü,
Ben yalnız seni istedim o gün
Birlikteliği seninle ey can!
Ayrılık doğurmasaydı zaman,
Mutluluğun aynasından
Yansıyacaktı bir resim,
Altında iki isim:
Sen ve ben…
Aylardan eylüldü,
Ağaçlardan
Sarışın hüzünler dökülüyordu,
Henüz solmamış kızıl güller üstüne…
Ve ayrılık adlı çocuğu zamanın,
İlk sütünü emiyordu
Memelerinden anasının…
Aylardan eylüldü,
Hazan rüzgârında
Sarışın hüzünler savruluyordu…
Kırmızı güller kalplerimizde
Kanayan yaralar oldu artık
Ve acılarımızla büyüdü,
Zamanın içinde ayrılık…
Aylardan eylüldü,
Senden ayrı geçen
Son bilmem kaç yılını ömrümün,
İsterdim yaşamak,
Seninle yeniden...
Yine mümkün olsaydı eğer,
Ağaçlardan dökülen hüzünleri,
Yaklaştırmazdım aşkımıza...
Doğmasına izin vermezdim asla
Ayrılık denen çocuğun…
Ankara, 29 Eylül 1977,
Düzenleme: Ordu, 24 Şubat 2007
Selami Ateş
TÜM YORUMLAR (8)