Eylülden Kalan Hüzün Şiiri - Kazim Ayaz

saçaklarda dolanan bir serçenin tedirginliğindeyim bu mevsimde / bir ürperti düşer içime/düşlerim soğukta/ hüzün kokuyordu şehir /dolanıyorum /düşlerim üşüyor/ben üşüyorum/ ellerimi cebimde /geçmiyor üşümem…/boş bakışlarla insanlara bakıyorum/herkes de bir koşuşturma/ herkes de bir düşünce/ çarpışmamaya özen gösteriyorlardı sadece/buza kesilmiş gözler/mazisini arayan bir ağaç/son yaprağı da savruluyordu/kızıla çalan bir sarmaşık/ısrarla duvara tutunuyordu/belki de eylül den kalan hüzündü/belki de umutla umutsuzluk arasında gidip gelen bir yorgunluktu/ bilinmezdi… / tıpkı kışa umudunu taşıyan kardelen gibi/ yine de umutlarını yarına taşıyorlardı ///kazimayaz-2018///