Eylülde GÖK Şiiri - İbrahim Gök

dünya gökte dönüyor,
mevsimler gelip geçiyor,
her mevsim; sonbahar,kış,ilkbahar,yaz
-bir güzellik taşır içinde.-

kimisi için;
-kasım çürümektir,kendi içinde.
-ocak bembeyaz bir örtüdür,kendi yüzünde.
-mayıs diriliş canlılıktır,rengarenk biçimde.
-eylül bambaşka bir aydır,GÖK'te mevsim içinde.
değil mi Eylül,kendi rûhum içinde.
gökte,Rauf biçimde.

eylülde Gök; eylül gülünü verir,kendi kili içinde.
Eylül,eylül gülünü alınca...
şaşırır,şimarır,kahkahalar atar kendi içinde.
saçmalar,boşluğa boş şeyler fısıldar.

çünkü;
bir asi necip vardır,Eylül bendi içinde.
Necip kendi içinde,bir yasak âşk biçince.
Gök kükrer,Eylül gülünü görünce.
şimşekler çakar,kendi içinde.
oysa Eylül,
usul usul ağlar, kendi biçimde.

neyse Eylül dokunuşları,içimi yakar.
rast gele, birden bire değince.
ve eylülde GÖK, sessizce ağlar.
gözyaşlarım âb-ı hayâttır,EYLÜL gülünce...