Eylülde bir serinlik var, yüreğin sessizliğini, sabahın buğusundaki yaprakların sallanışına ve doğan güneşe bırakıyorum ruhumu.
Uzun bir yol sonu benimkisi sonbaharın sessizliğine doğru
sensizliğe yürüyorum uzun bir yol benimkisi, yanında olanlar anlayamaz varlığı, yokluğuna doğan güneşe sokuluyorum, içim üşüyor, buğular göğe yükselirken bir gökkuşağı rengi kaplıyor tenimi ve ben yinede sensizim.
Anla ki sen sızım.
Kayıt Tarihi : 24.9.2022 08:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!