Eylül Yalnızlığı Şiiri - Hüseyin Polat 2

Bir rüzgâr eser usulca pencerelerden odalara
Garip bir hüznü getirir soğuk uzaklardan
Bulutlara bakıyor derin, bin gam yüklü bulutlara
Tek tek dökülen sarı yapraklar gibi oluyor insan

Adı eylül yalnızlığıdır, gelir oturur baş köşeye
Elinde kalmıştır özenle çizdiğin o sevginin resmi
Ne yol olur artık senden, ne yoldaş, atılırsın köşeye
Elinde yanar, eline yakışmamış o sevginin resmi

Tenezzül edilmezsin, tahammüle lüzum kalmaz
Unutmuşlardır çoktan o bütün yaşanmışlıkları
Yalnızlık mum alevi, içinde dolaşır, hiç durmaz
Kimse anlayamaz içinde yanan ateşin çığlıklarını

Adı eylül yalnızlığıdır kökü eski zamanlardan
Boş duvarlara uzun uzun boş bakışlarındır
Beklersin gelmez, gitsen gemi kalkmaz o limandan
Yalnızlık kendi çaresizliğinle baş başa kalmaktır
Yalnızlık eş olur, bazen bir can kardeş, bir arkadaştır.