Eylül Vurgunu Şiiri - İsmet Zeren

Yıldızım yoktu
Soramayacak kadar
Zamansız değilim artık
Şafak yıldızım mısın
Yoksa
Çoban yıldızım mı
Anlat gözlerinide ki alevle
Yüreğimi yakarak
Adını Eylül vurgunu koydum

Hasret düşünce yüreğime
Kızıl saplı bir bıçak gibi
Uğultusu kulaklarımda yankılanır
Yanlızlığın
Ve kalan solgun bir güldür
Ellerimde
Adını Eylül vurgunu koydum

Kara üzüm salkımı gözlerine
Bir küçücük umut kuşu
Kondurdum
Öyle güzeldi ki ipekten kanatları
Umudun gök kuşağı renkleriyle
Adını Eylül vurgunu koydum

Yalındık
Ve sevişirken/yanlız
Sevginin kutsallığına inandık
Ölüm uzak bir ülkeydi
O gün
Dudaklarında
Adını Eylül vurgunu koydum

Ey ömrüme sığmayan
Dağ kekiği kokan kadın
Ben sana bu kara üzüm gözlerinde
Arsızca yanıp sönen
Apaydınlık fenerin ışığı
Sen kavrulduğunda
Görünecek demiştim
Sen usulca gülmüştün
Kara kipriklerini indirerek
Demiştin ki
Bak bu fenerin ışığı sensin
Yüreğimde Eylül rüzgarları eserken
Adını Eylül vurgunu koydum

Şimdi
Bir yitik yıldızın en kayıp köşesindeyim
Yüreğim şafakta asılacak darağacına
Kör karanlıklar
Dipsiz kuyular
Zindan alacası
Küf kokusu
Bembeyaz gülümün günyüzünde
Dinecek
Dinecek belki bir bayram sabahı
Okul yolundan geçerken
Elifbamı unuttum anne
Adını Eylül vurgunu koydum