Eylül Ve Sen Şiiri - Ahmet Cirit

Ekim ayının bilmem kaçında
Saat yine yirmi dörde beş varken
Yine bir masanın başında sigaramla baş başayım.
Kim bilir kaç gün yada kaç ay yada kaç yıl
Bu hayatla baş başa olmak ritminden kurtulamayacak
Ve düşünmeden edemeyerek
Saçlarımda ellerine dokunmaya çalışacağım.
Nüfus kaydıma düşmeni de
Can-ı gönülden arzulamak cesaretini gösteremeyerek
Hoş kokulu dağlarda çiğdem misali
Yalnızlığıma ve yalnızlığına evet demiş oldum.
Güz yağmurlarında ıslanıp
İyice zümrüt siyahına bürünen saçlarını
Hoyrat ellere bırakmak aklımın alamayacağı
Kahredici ve çirkef bir düşünceydi benim için hep.
Oysa ki tümden kaybetmek seni,
Su ile demirin dostluğu kadar hasretle arkadaşlığıma sebep.
Katlanabiliyorum nasıllığını anlayamadan,
Ama katlanmak işte.

Titrek ve soğuk ellerimle
Avuçlarıma doldurduğum saçların
Akşamlarla özdeş oldu.
Öpmeye doyamadığım o güzel yüzün
Gökteki ayın ta kendisi,
Toprağın kokusu saçlarının kokusu,
Gazellerin dökülüşü,
Kızıl akşamlarda ayrılırken ki endamınla eş,
Kısaca her şey sensin Eylüllerde.
Hepsiyle beraberim lakin sen yoksun! yoksun! yoksun! ...
Kasım 99