Eylül ve sen Şiiri - Necdet Arslan

ateşimi çevreleyen sesinin
yansıması vardır şimdi yunak taşında

şeyy,diyorsun ilkin
alıştırıyorsun beni haline
sen hep eylüllerde kavrulup
bir incir gibi çatlayarak düşüyorsun ya tenime

sen arzunun cisimleştiği bu güzde
şelalelerden akıyorsun ya
birden bire sıyrılarak şalından
bana açılıp saçılırken
her zerren dibek kahvesi keyfinde
doyulmuyorsun ya

şimdi buradan elinde nar çubuğuyla
salınarak vuruyorsun yollara
eteklerin ay çöreği
sinen iki ince ve parlak mızrak ya

kuşların uyku saatlerinde
ben kendimden geçerek sana susuyorum

sen çağlayanlardan inerken suyun yüzeyine
ateşin ateşime pranga
kutsal bir açlık içinde beni alıyorsun ya
derinliklerine…