Eylül Ve Fırat Şiiri - Burhan İşiyok 2

dokunsam yangın, sevsem firari
aramasam yalnızlık, uzaklaşsam hasreti çekilmezdi
yeminli bir fişek gibi sarsar giderdi
ve bir gün kayboldu ortalıktan, bütün mahalleli sordu durdu
tek bir çocuk görmüştü polis otosuna bindirilirken son bakışını
ve o günden sonra o çocuk o mahallenin en değerlisiydi
durur durur bir daha sorardık
hep aynı soru, aynı cevap
bir tek anımsanan o son bakıştı, sanki elveda demişti o bakış
sanki tanımadığı o çocuğa git mahalleliye anlat demişti o bakışı
gitti bütün mahalleli yetim kalmıştı sanki
bir dedikodu dolaşırdı mahallede, eşkıya bakışlı, eşkıya giyimli kız derlerdi
adını kimse bilmez, herkese Eylül dedirtirdi
ne soğuk ne sıcak, hani deriz ya orta şekerli kahve
gençlerle genç, yaşlıyla yaşlı, çocukla çocuktu
bir atölyede çalışır, sabahgider, akşam dönerdi
simsiyah saçlı, ince narin boylu ve dağlar kadar ağırbaşlıydı
fazla gülmezdi, gülünce de etrafı ısıtırdı
havası da adı gibi Eylül’dü ve gidiş o gidişti
hiç kimse cesaret edip karakola gidip sormadı
aradan yıllar geçti, kimi unuttu onu, kiminde hala iz bırakırdı
ve o giderken çocuk olan çocuklar, artık mahallenin gençleriydi sokak başlarında
on yıl mı ne geçmişti, bizim çocuk genç delikanlı olmuştu
adı da Fırat'tı, Fırat gibi asi ve ataktı
kahvede okey oynuyoruz arkadaşlarla, daha ikinci el
tam da okey dönüyoruz, bir kapı açılıyor ki tüm kahvedekiler Fırat'a bakıyorlar
Fırat ise Fırat gibi üstümüze üstümüze akıyor
abi kalk geldi diyor, dizine vuruyor, masaya vuruyor, döndü diyor
ne olduğunu bilmeden ayrılıyoruz kahveden
kapıda anlıyoruz ki mahalleye Eylül gelmiş
aynı bakışlar, aynı kilo, aynı merhamet
ama o simsiyah saçlara aklar karışmış, yüz hatlarını virajlar sarmış
meğerse mahpusta da Eylül varmış
meğerse bir insan bu kadar vefakarmış
ve gerçekten de Fırat da Fırat kadarmış.

Düşlerin Adası, 2009