Eylül uyuklaması Şiiri - Salih Sezgen

Bir gün hüzünlü bir mevsimde
Herkesi aynı anda terk edeceğim.
Kanamış geçmişten arta kalan
Bir yenilgiden çıkartılmış ömrümle.
Böylesi karartılmış yerlerde vurulmuş,
bu hayatı
Gecırtılı bir tahtanın derin uykusuyla götüreceğim.
Belki eski zaman hatırına üzülen
Bir kaç eli titrek çiçekli sevdiklerim.
Ben şimdi diyorum ki
İnanmak gerek ,suya ,toprağa ,taşa,göge
Bir gölgeden sızan bir demet güvercine.
Çünkü yaşamak gibi birşeydi yaptığı
Her sabah denize gider göklerde süzülürdü,
Çünkü gerçeklik yatıyordu gözlerinde.
Ben unutamam artık bu tenha insanlığı
Paramparça doğayla iç içe bu soğuk kalpleri.
Belki gideceğim yerdedir ölümsüz güzellikler.
Belki baştan başa gök orda başlar.
Ben de bu dünyaya geldim geleli
Çok şaşkınlarlar biriktirdim kimsenin bölemediği.
Bir eylül uyuklamasının sesiyle titreyecek geceye.
Ne zaman üstüne olursa olsun ayrılık
Hep bir geç kalınmışlık hissiyle gideceğim.
Elbette benden bir şey kalır yer yüzüne.
Bir resmim belki eksik şiirlerim
Veya kalplerde ufak acı tebessüm.
Herşeyini gizlediğim dertlerim uçar gider birden,bu gariplik bu sevda uçuverir kim bilir.
Acı bir hatıra bırakabilirim seven gönüllere,
belkide güzel bir insanda olabilirim,
yeterki birşey bıraka bileyim,
başka türlüsü güç...