Eylül'ün Suçu Yok! Şiiri - Nebi Ünler

EYLÜL'ÜN SUÇU YOK! ...

İkibinsekiz Eylül'ün de
Son defa Balcalı'ya bakarken
Yalan yoktu sözüm de…
Seyhan akarken ve ben
Yeniden Adanasızlığıma
Yollanırken, şu zavallı
Eylül'ün suçu yok!

Birer birer vedalaştım
Kaldırımlardaki turunçlarla, sıtma ağaçlarıyla....
Sevgi adasıyla, Gençlik köprüsüyle karşılıklı ağlaştım,
Gizlice helalleştim, Baraj Yoluyla Hastaneler kavşağıyla.
Paçacı Veysel Ustaya
Son paçam bu gardaş, diyemedim…
Eski Baraj regülatörü üstündeki çaycılara
Allaha ısmarladık ustam diyerek gülemedim.
Seyhan köpürüyordu
Habersizdi gidişimden
İki kanalda da yüzen çocuklar...
Dilberler parkında yudumlanan bira
Apartman yöneticisine
Ödediğim son kira
Bir tek Yiğenim Teyfik'di
Güle güle Dayı diyen...
Hoşça kal diyemezdim
Yüreğim de gidecekti çünkü
Güzel Adanam avucumdan kayarken
Biliyorum ki şu,
Eylül’ün suçu yok.

Bu ikinci senem
Şalgamdan, Bicibiciden, Şırdan'dan
Adam gibi bir acılı adana dan uzak kaldığım...
Burada hiç kimse demiyor bana
'Babam, gardaş, emmoğlu, bre, lan, ulan,
Allahsız, Kitapsız, Deftersiz, Dayı,
Gadasını aldığım...'
Bey! Bey! Bey…
Yerin dibine batsın bey'iniz sizin
Adanalı samimiyetini arıyorum ben
Peşinen gönlünü alırdı sanki, her Adanalı
Kızdığına söverken.
Öfkelenmiş teyzelerimin
Gadam alasıca deyişini özlyeyişimde
Eylül’ün suçu yok.

Nasıl Akardı zaman, Duygu Kafe'de olsaydım şimdi
Bulutlu gözlerle, Adnan Menderes Bulvarında göle bakarken...
Yılgın Yağmur değilse, Şansa kadere, o söven kimdi?
Eylül'ün Suçu Yok Gadasını Aldığım... O senden kaçarken,
Eylül ne yapsın... Adanasızlık üstüne, birde gurbetin kahrı bindi.
Gadasını aldığım diye acı acı gülümsüyorum kendim kendime...
Amma ve lakin çok efkârlıyım çoooookkk... Ve bunda,
Eylül'ün suçu yok.

Adanasız, 29.09.10 - 01.12 Y.Yağmur