Eylül Sancısı Şiiri - Nisa Öykü Avaroğlu

yine bir eylül sabahıydı.gökyüzü parlaktı ama kimseye söyleyemediği bir şeyleri vardı sanki.biliyordum.birazdan göz kapaklarımdan ayak uçlarıma kadar yağdıracaktı gözyaşlarını.ve inleyecekti her taraf bulutların kirli anılarıyla.yaşlıydım.ve bir o kadar yaşlıydın.yüzündeki çizgilerden annemin sökülmüş kazağını hatırlıyordum.yol kenarlarına çiseleyen yağmur kendini güç bela dışarı atan yaprakların üzerinde birikip annemin ninnisini fısıldıyordu kulağıma.o yapraklar gibiydim o gün.biri gelip koca ayakkabılarıyla yüzümü çatırdatıp gitmişti.ellerim çamurdu.gözlerim başka bir rüyanın etkisiyle fırlamıştı yerinden.insanlar mutluydu, insanlar konuşuyordu.benimse titrek bir sokak lambasının altında üşüyen çıplak ayaklarım vardı.ölüyordum.kalbim çocukken vitrinde görüp babama yalvardığım ve öylece bırakıp gittiğim kazak kadar yetimdi.beynim o sabah bıraktığın notun karmaşıklığını çözmeye çalışırken kulaklarımı çınlatıyordu.elinin titrekliğinden kalbinin soğukluğunu hissetmiştim.o sabah çözemediğim, düşünüp de bir anlam yükleyemediğim çok şey vardı.yastığımın kenarına düşen saç telin kadar çelimsizdim.öyle kopuk, öyle anlamsız..

neden gittiğini çözemedim.

neden sevdiğimi çözemedim.

neden bunlar oldu? çözemedim.

sadece oturdum ve senin parmak uçlarında gidişini izledim.öyle usulcaydı ki ve öyle sessiz öyle yıkıcıydı ki.oturup yere ağlamak istedim.ellerimle çizdiğim duvarlarını ellerimle yıkmak istedim.yalınayak koşmak istedim tüm sokaklarını İstanbul’un.

ve yüzüne bakıp şunu demek istedim.

” yetmediyse tavan arası düşlerimi keseyim ortadan? yetmediyse sokak köşelerinde biriken yapraklardan yastıklar doldurayım? yetmediyse saçak altlarından çıkma sevgimi yakayım gözünün önünde? yetmediyse susuz kalayım, perdelerimi çekeyim. yetmediyse annemi devireyim önünde? ”

bütün sözlerimi bir yudum suyla yuttum içime.

sen yoktun.

ben ölmüştüm.

yağmur tüm sıfatımı yerin dibine mühürlemişti.